ماجرای اربعین های چند سال اخیر حقیقتاً آیه ای خدایی است که هیچ بانی بشری نداشته و نور الهی و حقیقت که همه پاک طینتان را بسوی خود جذب می کند تا جایی که اگر نتوانند با پای پیاده به حرم مولا مشرف شوند قطعاً با پای دل در محضر صاحب نور خواهند بود.

در اربعین گویی بهشتی برپاست که خوان نعمات بی انتهایش همه حاضران را در برگرفته؛ و کوچک و بزرگ و مرد و زن و مسلمان و مسیحی و غیره، همه و همه حس برادری و برابری و صمیمیت داشته و با هدف مشترک رسیدن به محضر نور امام(ع) در حرکتند. نگران اسکان و تغذیه و امکانات مادی نبوده و بیشتر متوجه و معطوف به امام عالم هستند آنچنان که گویی امام حسین(ع) در ادامه حرکت کاروان زمانه حیات مادی خود، کاروانی دیگر بسوی ظهوربه سوی ظهور نور به راه انداخته اند. بر خلاف انتظارِ اینکه حاضرین فقط غم و اندوه چهلمین روز شهادت سالار شهیدان را داشته باشند؛ ضمن حزن و عزا اما در دل شادمان از قرب و جاذبه مولایشان و غرق نعمات هستند.

قطعاً حکمت این جاذبه عظیم ماجرایی بسیار دارای رشد در حرکتی روبه جلو در مسیر ظهور است.